افزایش ۳ برابری حضور زنان در مسابقات تنیس روی میز بانوان در المپیاد ورزشی زمستان مشهد کاهش نشانه‌های سرماخوردگی در کودکان با مصرف مداوم پرتقال تأسیس مدرسه، از مهم‌ترین فعالیت‌های اولین بانوی روزنامه‌نگار ایران کسب ۲ دیپلم افتخار بانوان هنرمند استان سیستان و بلوچستان سوزن‌دوزی‌ها و تکه‌دوزی‌های لباس اقوام، الگوهایی مناسب برای طراحی لباس‌های مدرن ایرانی افزایش خطر ابتلا به سندرم متابولیک در زنان با مصرف مستمر نودل فوری فَرَت‌بافی، راهی برای درآمدزایی زنان پایان هفته یازدهم لیگ برتر فوتبال بانوان با صدرنشینی تیم خاتون بم افزایش شیوع استعمال سیگار توسط بانوان مادر درنای سیبری درگذشت (۲۰ دی ۱۴۰۳) قرعه‌کشی یک‌چهارم لیگ قهرمانان زنان آسیا | حریفان خاتون بم مشخص شد لزوم پرورش کودکان در محیط خانوادگی و اجتماعی امن، حامی و ایمن رتبه نهم بانوان اسنوکر و بیلیارد ایران در رنکینگ جهانی نیاز کودکان به تعادل بین انجام فعالیت‌های فیزیکی، مطالعه و بازی‌های رایانه‌ای کاهش ۱۳.۵ درصدی طلاق در خراسان شمالی سبک زندگی بانوان، عامل موثر در ابتلا به سرطان سینه نقش مهم زنان عشایری در اقتصاد و تولید معرفی روش‌های یخ‌زدایی انواع گوشت
سرخط خبرها
حرم نوشت‌های یک خادمه | تذکر بهداشتی زائر

حرم نوشت‌های یک خادمه | تذکر بهداشتی زائر

  • کد خبر: ۲۱۰۳۶۱
  • ۱۶ بهمن ۱۴۰۲ - ۱۹:۴۴
یکی از زائر‌ها وقتی شدت سرفه‌هایم را دید گفت «وااای! چقدر حالتون خرابه! شما نباید می‌اومدید حرم. توی تهران اگر ما یه همچین حال خرابی داشته باشیم اصلا اجازه حضور سر کار نمی‌دن.»

به گزارش شهرآرانیوز، حالم چندان خوب نیست. بخاطر سرماخوردگی‌ای که طولانی شده است خودم هم کلافه شده‌ام. با اینکه چند روز استراحت کرده‌ام، اما هنوز حال چندان خوشی ندارم. انگار این ویروس جدید در بدنم مهمانی به راه انداخته و بدنم میزبان دوست و رفیق‌هایش هم شده است.

بعد از چند روز استراحت و به تعویق انداختن کار‌ها خدمت حرم را دیگر نمی‌شد کنار بگذارم. از امام رضا (ع) خواستم به من توان بدهد تا با نفس کشیدن در حال و هوای حرمش شفا پیدا کنم و حالم بهبود یابد. یادم می‌آید یکی از دوستانم سردرد ناشناخته‌ای داشت. یکی از روزهای خدمت که هر دو در سقاخانه بودیم کمی از آن آب را به نیت شفا توی سرمای پاییزی روی سرش ریخت. حالا که چند سال از آن ماجرا می‌گذرد از آن سردردها هم خبری نیست. 

چند لایه لباس و شال گردن و زیرشلواری گرم تنم کردم و بعد هم لباس فرم خدمت و دست آخر پالتویم را پوشیدم. محض احتیاط یک لباس اضافه هم برداشتم. با هر سختی بود خودم را به حرم رساندم. ناظم کشیک شیفت وقتی حال خراب و چشم‌های ورم کرده و صدای گوش خراش و گلوی گرفته‌ام را دید و شنید خیلی با من مدارا کرد و کشیک خدمتی‌ام را در دفتر امانات چادر نواب صفوی جنوبی انداخت؛ از آن دفتر‌های کم مراجع و خلوت.

هرچند تعداد زائر‌ها در طول دو سه ساعتی که در دفتر بودم به انگشتان دست هم نمی‌رسید، ولی با این حال هر کدامشان یک جور بودند. یکی  از آنها وقتی شدت سرفه‌هایم را دید گفت «وااای! چقدر حالتون خرابه! شما نباید می‌اومدید حرم. توی شهر ما اگر ما یه همچین حال خرابی داشته باشیم اصلا اجازه حضور سر کار نمی‌دن. البته تهران اینجوریه، اینجا رو نمی‌دونم!»

به خاطر همان حالم نمی‌توانستم زیاد حرف بزنم بنابراین سکوت کردم. اگرچه به آن خانم حق دادم، ولی خب نمی‌دانست جابجایی خدمت و گرفتن مرخصی خیلی هم راحت نیست و نمی‌توانم هر زمان که بخواهم حرم بیایم. گفتم تازه حالم بهتر شده است و برای همین حرم آمدم.

فقط بعد از تذکر آن خانم با خودم گفتم کاش حواسم بود و دستکش هم استفاده می‌کردم تا دیگران کمتر اذیت شوند. برخلاف این زائر تهرانی، زائر‌های دیگر اصلا توجهی به حال خرابم نکردند و بدون نگرانی کارت‌های شناسایی شان را به من می‌دادند و پس می‌گرفتند.

ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.